ප්‍රකාශිත ආදරයට වඩා අප්‍රකාශිත අදරය සුන්දරයි ද...

              අද මම පරන දිනපොතක් හොයද්දි අදට වසර දහයකට කලින් පරණ දිනපොතක් හමු උනා . ඒ කාලෙ තමයි ටිකක් හිටපු පරිසරයෙන් මිදිල ව්නෝදයට බර කල වකවානුවකට මුලපුරපු කාලයක්.සෙනසුරාද උදේට භෞතික විද්‍යාව..ඒකෙන් පස්සෙ ගෙදර ..අයේ ඉරිද..උදේ සංයුක්ත ගණිතය හවස රසායනික විද්‍යාව... උදේ පන්ති යනව .. හවසට ආයේ කෙමෙස්ට්‍රි ...එක්කො කට්ටිය සෙට්වෙලා හවස වලක් බහිනව.. 2006 අවුරුද්ද ඉගෙනගත්ත 2007 ටිකක් විතර කෙලඋන අවුරුද්දක්.. ඔය අතරෙ අපට පස්සෙ සෙට් එකට අළුත් පන්ති පටන් අරන් තිබුන... මම ඉරිදට පන්ති ඉවරවෙලා ගෙදර අවේ හවස 6.05 නුවර කෝච්චියේ.. අපේ සෙට් එක හරිම විනෝද කාමී සෙට් එක්ක .. පන්ති ඉවර වෙලා පහට ස්ටේශන් එකට අවහම රටේ තියෙන පල් හැලි දෙසනව නැත්නම් එකේක් අල්ලගනෙ බයිට් කරනව.දවසක් පන්ති ඉවරවෙලා මම කලින් ස්ටේශන් එකට එනකොට අපට පස්සෙ අළුතින් පන්ති ආපුසෙට් එකේ ළමයෙක් දැක්ක. මම විතරයි ඇවිත්  හිටයේ අනිත් අය කවුරුත් හිටියෙ නෑ.. අදහස් ප්‍රකාශ කරන්න එකේකවත් හිටියෙනැ..

       කොහොම හරි මට නිකමට වගේ ඒ ළමය දිහා බැළුන. හිතාගන්න අමාරුයි මාර අමුතු හැගිමක් ඒක නිකන් කරන්ට් එක වැදුන වගේ. කථානොකර හිටියා.. මොකද අපේ උන් දැක්කොත් මව එදා උන්ගේ කෑමවේල වෙන හින්ද...කොහොම හරි ටිකක් වෙලා යද්දි ඒ ළමය යාළුවෙලා ඉන්න පිරිමි ළමය ආව... මටත් ගානක් නෑ ..සෙට්වෙලා කට්ටියත් එක්ක ගෙදර ආව..ඒ එදා රැ මට මත්කවෙන්නෙම අර සින් එක.. අරගෙන මතක හිටින්න කියල ලිවිවා ඩයරියේ..හිතට වැදුන දවසක්..

       ඊටපස්සෙ හුගක් දවස්වලට ඒ ළමය මම දැක්ක.අනුන්ගේ කූඩු වලට ගල්ගහල පුරුද්දක් තිබුනෙ නෑ.ඒ නිසා ඒක හිතේ තැන්පත්වෙලා තිබුන තනිවෙල අනන්ත හිතෙන් ආදරේ විදින්න ඇති. එහෙම්ම උසස්පෙළත් ඉවරවෙලා සෙකන්ඩ්ශයි කරද්දි අපි රිවිශන් ගම්පහ නැණික් එකේ කෙමෙශ්ට්‍රි ක්ලාස් යද්දි  අපේ ක්ලාස් එකට ඒ ළමයත් ආව..ඒවගේ මම යන යන තැනදි හුගක්වෙලාවට අහම්බෙන් වගේ හම්බුනා...ඒත් මට ඒ ලමයව නොට් උනාට එයාට මාව නෝට් නැ.. කොහොම කොහොම හරි කොළඹ ක්ලාස් යන්න සෙට් උනාට පස්සේ ඒ පළවෙනි දවසෙත් මට ඒ ළමයව හම්බුනා.. ඒ යන ගමනෙදි හුගක් වෙලාවට ඒ ළමය මට හම්බුනා ... දැන් කොහොම හරි එයා මගෙ හොදම යාළුවෙක්. එතනින් එහාට මෙ කථාව කියන්න ගියොත්වැඩේ කචල් වෙනව... කවද හරි මෙතනින් එහාට ඒ කථාව කියන්න හම්බුනොත් කියනව කාලය ගෙවිල ගියත් ජීවිත කථා ගොඩක් වෙනස්වෙලා ගියත්, කොච්චර දුරට අපි සමාජයේ ඉදිරියට ගියත්...අදටත්  හිතේ තියෙන ඒ ආදරේ එහෙම්මමයි... ඒත් කවදාවත් ඒ ආදරය ප්‍රකාශ කරන එකක් නෑ.. මොකද ඒ වගේ හොදම යාළුවෙක් ආයෙ හම්බෙන්නෙ නැති නිසා...ඇත්තටම අවුරුදු දහයක් ගෙවිල ගිහින් දෛවය කියන්නෙ පුදුම දෙයක් කියල ආයෙ සැරයක් මට තේරුනා... දැන් ඉතින් අහන්ඩ එපා කවුද ..කින්ද මන්ද...
ප්‍රකාශිත ආදරයට වඩා අප්‍රකාශිත අදරය සුන්දරයි...

“නුපුරුදු ඔබ දුටු පළමු දිනේ
සුපුරුදු ලෙස පෙනුනා
කෙදිනක හෝ විද පුරුදු ඇති
සුසුම් සුවද දැනුනා
මට සුසුම් සුවද දැනුනා....

පෙර කිසිදා ඔබ හමුවී නැති බව
ඉදුරා කියත හැකි
හමුවී ඇත්නම් ඒ පෙර සසරේ
යුගයක වෙන්න ඇති....//


නුපුරුදු ඔබ දුටු පළමු දිනේ
සුපුරුදු ලෙස පෙනුනා...

භවයෙන් භවයට පැතුම් පතාගෙන
ඔබ මා ආවාදෝ
ඉසුරුමුණියෙ පෙම් දැහැන රකින්නට
අප මෙහි හමු වීදෝ..//

නුපුරුදු ඔබ දුටු පළමු දිනේ
සුපුරුදු ලෙස පෙනුනා...